Marathon lopen of berg beklimmen?

Is er ooit wel eens tegen je gezegd dat je je voeten moet laten amputeren, omdat de dokters vinden dat je er niet goed meer op loopt? Terwijl jij nog gewoon door het leven danst?

Heb je ooit wel eens èchte doodangst gehad? Dag en nacht? Maanden lang?
Iets dat als een donkere wolk boven je hangt, waarvan je hoopt dat de wolk heel blijft. Zwaarder is geen probleem, donkerder ook niet. We can handle that. Dat is dat zijden draadje. Zolang het maar niet barst en het geen onweersbui wordt, is er niets aan de hand toch?



Deze bovenstaande vragen en gedachtes zijn gebaseerd op het gesprek dat mijn longarts met mij had.
De artsen hebben afgelopen week groot overleg gehad. En daarin is besproken dat dit zeer waarschijnlijk niet lang meer goed gaat. Het lichaam laat op allerlei stomme manieren merken dat het klaar is. Op. Empty. Terminaal werd er gezegd. (Ja, woorden verwikkelen in een cadeaupapiertje is te veel gevraagd. Logisch. Waarom mooi verpakken als de inhoud *** is?)
Er moet actie komen. Als ik mijn dromen wil laten uitkomen, zal ik nu door een dal moeten gaan, om vervolgens na het beklimmen van die hoge berg een uitzicht te hebben, waarin ik mijn vleugels kan uitslaan. Doen wat ik ècht wil. En niet meer op mijn tenen hoef te lopen. Mij niet te hoeven verplaatsen door met mijn rug tegen de muur te schuiven. Geen angst meer, dat die donderwolk gaat barsten...

Hoog urgent is aan de orde.
Slik.

En dat terwijl ik het gesprek begon met de woorden: "Oh dok, ik voel me weer kiplekker, mag ik al naar huis...''
Het 'probleem' met hoog urgent is, dat ik niet meer naar huis mag.
Toen kwam mijn grootste schrik. Ik kreeg een golf van paniek over mij heen.

Dat betekent niet meer werken. Niet meer werken.
Het echood in mijn gedachte.
De eerste tranen beginnen te vloeien.
Dit kan niet. Dat overleef ik niet.
Daar gaat mijn leven. Hetgeen waardoor ik zo gelukkig word, wordt van mij afgepakt. Als bescherming, zeggen ze.
Hetgeen waardoor ik alles vergeet en er kan zijn voor andere mensen.
Met of zonder gegronde (gezondheids)klachten.

Maar toen zei de dokter;
"Suus, je moet nu eerst jezelf gaan redden, voor dat je een ander kan redden''.

Deze woorden zorgden ervoor dat de donderwolk weer wat zwaarder werd.
De wolk wordt nu ook gevuld door emoties. En dan vooral angstemoties.
En bij angst heeft een mens 2 opties:
Vechten of Vluchten.

Als we ergens bang voor zijn is de eerste optie wegrennen. Heel hard. En zover mogelijk.
Dat is instinct die het veiligst lijkt.
De tweede optie is veel moeilijker.
Dan moet je elk instinct negeren en in plaats van vluchten blijven staan. En vechten.

Ik heb ondertussen al meerdere malen de marathon in gedachten gerend, als gevolg van mijn vluchtgedrag. Maar nu blijkt dat dit niet meer de veiligste optie zal zijn, zal ik voor de tweede optie moeten kiezen.
Vechten.

En dus zal ik het avontuur aan moeten gaan. Of ik dat nu wil of niet.
Er is namelijk 1 ding dat ik niet wil. En dat is dood.
En om dat te voorkomen, zal ik deze berg moeten beklimmen.
Voor dat het gaat onweren. En het te laat zal zijn...

Ik zal een stap terug moeten doen, de berg gaan beklimmen, om vervolgens boven aan de top de wijde wereld in te kunnen kijken. Zonder grenzen en muren waar we langs lopen.
------------------------------------------------------------------------------------------------


Deze bovenstaande blog stond al zeker 1,5 week in de 'wacht', omdat er geen zekerheid kwam.
In deze anderhalve week zijn er vele, vele tranen gevloeid. Vooral van angst maar ook van onmacht.
Alle mogelijke scenario's en doembeelden zijn de revu gepasseerd. Tot ellendigs toe.
In deze anderhalve week besloot ik om mijzelf 'over te geven' en er inderdaad voor te gaan vechten in plaats van vluchten.
Ik ging dingen relativeren, misschien gaat het dan toch inderdaad niet zoals het hoort.
Dus had ik mij er bij neergelegd dat ik nu even een stap terug moet doen zodat ik na die berg weer volop kan leven en plannen.
Ik had Starbucks al gemaild, dat ze een bezorgservice en een kortingskaart moesten gaan hanteren, want anders werd het wel een duur geintje.
Het idee begon al te wennen...


Maar toen...

Vandaag kwam de 'date'dokter mij vertellen dat ik 'gewoon' naar huis mag aan het einde van de week.
De nieuwe LAS-score (zie onderaan) gaat eind april in en dat betekent dat hoog urgent vervalt (en dus ook de stomme regel dat je hier moet blijven).
Ik hoef (nog) niet op hoog urgent, omdat het lichaam zich weer redelijk heeft hersteld. As usual.
En dus is het hele bovenstaande verhaal niet meer van toepassing.

Schiet mij maar lek.
Echt. Ik begrijp er werkelijk geen ene fluit meer van.
Ik wil het ook allemaal niet meer snappen en begrijpen.
Ik word van hot naar her getrokken en dan hebben de dokters mij eindelijk waar ze mij 4,5 jaar lang willen hebben, krijg je dit.......