Dit jaar deed ik er 3, wiskunde en scheikunde voor de havo en Engels voor het vwo.
Nadat ik op 22 juni mijn laatste examenvragen beantwoordde, begon het lange wachten.
Ruim 3 weken.
Maar op 12 juni kwam dan uiteindelijk het verlossende antwoord; IK BEN GESLAAGD!
En hoe.
Voor mijn wiskunde had ik een 5, maar dat had ik wel verwacht zoals ik mijn vorige blog beschreef.
De cursus in Leiden heeft in elk geval wel zijn vruchten afgeworpen, want zo goed als het examen ging, zo goed was het cijfer ook; Een 8,5!!!
En voor mijn Engels had ik een 7,9. Wat eigenlijk ook een 8,5 had moeten zijn, maar helaas een negatieve normering. Maar ik mag niet klagen.
Maar, nu had ik dus geen herkansing. Daarom besloot ik om het vak M&O voor het vwo, dat ik eigenlijk pas het 3e tijdvak zou gaan doen, te verschuiven naar het 2e tijdvak.
Afgelopen woensdag was het dan weer zo ver. En zo slecht als ik voor dit vak stond, zou goed ging mijn examen. Zoals ik eerder zei; Zuurstof doet wonderen haha. En gewoon veel oefenen, waar ik hier natuurlijk alle tijd voor heb haha.
Maar nu, nu heb ik 3 maanden vakantie. BAH.
Afgelopen zondag was het eindelijk de dag van de babyshower van Zus.
Die hadden mams en ik stiekem voorbereid en georganiseerd.
Zus kwam mij ophalen, zodat zij thuis alles klaar konden maken en ik contact kon houden met het thuisfront waar wij ongeveer reden.
Nadat ik de hele (onwijs foute) cd van J.Lo van voor naar achter heb moeten aanhoren (nee hoor Zus, ik vond het wel leuk), kwamen wij thuis aan. Pas op het moment dat zij haar vriendinnen zag, had ze pas door wat er gaande was.
De dag zelf bestond uit spelletjes, veel lol en eten, veel eten. Inclusief een prachtige taart, gemaakt door Sweet for your sweet.
De geweldige luiertaart door mams gemaakt
De heeeeerlijke taart
Aanstaande zondag mag ik weer een paar uurtjes naar huis. Dit keer om de verjaardag van mams te vieren.
Verder is hier 2 weken geleden besproken dat ik hier zal moeten blijven, tot dat er een aanbod is.
Dat kan dus over een week zijn, maar net zo goed over een half jaar pas...
De reden dat ik dat nu pas laat weten, is omdat de artsen dat de vorige keer ook zeiden en toen mocht ik plots naar huis. Ik heb die hoop dit keer wederom gehad, maar na 2 weken is de hoop een stuk minder dat ik naar huis mag.
De situatie is ook anders dan toen. Opzich gaat het redelijk. Als ik maar niets doe.
Met de minste geringste inspanning sta ik te hijgen en elke keer verbaas ik mijzelf daar weer over. Voorheen kon ik tegen die longen zeggen, dat ze niet moesten lullen maar doorpoetsen, maar het zijn net pubers die longen, ze luisteren niet meer. En weigeren dus dienst...
Het schijnt bij CF te horen. Fijn.
Toch ga ik er vanuit dat, zo plots als de embolie kwam, zo plots deze benauwdheid ook weer verdwijnt....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten